قرآن، راه سعادت و کمال انسان

آیت‌الله محمد محمدی قایینی، استاد حوزه علمیه آیت‌الله آخوند معصومی در گفت‌و‌گو با ایکنا از همدان، با بیان اینکه آیات سوره الرحمان نشانه برترین نعمت بودن قرآن کریم است، اظهار کرد: خدای سبحان در سوره مبارکه «الرحمن» فهرستی از موجودات جهان آفرینش و مجموعه‏‌ای از نعمت‌های مادی و معنوی خود را بیان می‏‌فرماید.
وی ادامه داد: در صدر این سوره و پس از ذکر صفت «رحمانیت» خداوند، سخن از تعلیم قرآن به انسان در میان آمده است، «الرحمن ٭ علم القران ٭ خلق الانسان ٭ علمه البیان» این آیات نورانی نشانگر این نکته است که قرآن کریم، اولین و مهم‏ترین و پربارترین نعمت الهی است.
آیت‌الله محمدی قایینی گفت: باید توجه کرد که انسان، تنها در سایه تعلیم خداوند و دریافت و تلقّی قرآن، به کمال نهایی خویش می‏رسد و تا قرآن نباشد، کسی به مقام انسانیّت راه نمی‌‏یابد.
وی با بیان اینکه برترین نعمت خداوند یعنی قرآن کریم «احسن الحدیث» است، اذعان کرد: قرآن کریم بهترین سخن و زیباترین کلامی است که خدای سبحان نازل فرموده است؛ چه از نظر الفاظ و عبارات و فصاحت و بلاغت، و چه از نظر محتوای غنی و انسان ساز.
وی بیان کرد: اگر کلامی بهتر و عمیق‌تر از قرآن کریم امکان ‏داشت، یقیناخدای سبحان آن را برای خاتم انبیاء ‏صلی الله علیه و آله و سلم نازل می‏‌فرمود چراکه اگر کلامی برتر از قرآن فرض شود و خداوند آن را به دست آخرین پیام‏‌آورش ندهد، منشأ آن، یا ندانستن است یا نتوانستن و یا بخل ورزیدن که همه اینها از صفات سلبیه است که ثبوت آنها بر خدای سبحان محال است.
این استاد برجسته حوزه علمیه خاطرنشان کرد: وجودی که علم، عین هستی محض اوست و جهلی در او راه ندارد، ممکن نیست چیزی موجود باشد و خدایی که عین علم نامحدود است، از او بی‏خبر باشد.
وی تأکید کرد: از طرف دیگر، بخل و نبخشیدن، از نقص و ضعف سرچشمه می‏‌گیرد که کمال نامحدود خداوند، منزه از آن است بنابراین، قرآن کریم بهترین پیام و کامل‌ترین ره‏‌آورد جاودانی و برترین نعمت الهی است و کلامی برتر از آن ممکن نخواهد بود.

اگر کلامی برتر از قرآن بود و خداوند آن را به دست آخرین پیام‏‌آورش می‌فرستاد
آیت‌الله محمدی قایینی اظهار کرد: خدای سبحان، عظمت قرآن را با تمثیلی در آیه۲ سوره حدید، چنین بیان می‏‌فرماید « لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ وَتِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ اگر ما این قرآن را بر کوه نازل می‏کردیم، کوه با همه استحکامش، توان تحمّل آن را نمی‏داشت و از ترس و هراس خداوندی که گوینده این کلام آسمانی است، متلاشی می‏‌شد »(آیه ۲۱/حشر )، اینکه کوهِ استوار، توان تحمّل قرآن را ندارد، برای آن است که قرآن کریم، «تجلی» ذات اقدس اله است.
وی افزود: در ماجرای میقات موسای کلیم و تکلم خدای سبحان با او، آنگاه که موسی رؤیت خدا را از او تقاضا نمود، و خدای سبحان در جواب او فرمود «تو هرگز مرا نمی‌‏بینی ولیکن به کوه بنگر که اگر بر جای خود برقرار ماند، تو نیز مرا خواهی دید؛ آنگاه که خداوند بر کوه «تجلی» نمود، کوه را و متلاشی ساخت.
آیت الله قائینی ادامه داد: کوه اگرچه می‏‌تواند در نهان خود معدن بپروراند، گرچه‏ می‏‌تواند در سینه ژرفش، سرمای سنگین یخ‌ها و برف‌ها و تگرگ‌ها را تحمّل کند، اگرچه می‏‌تواند در دامن خود، سیل خروشان را تحمّل نماید، و اگرچه کوه‌ها،میخ‌های‏ زمین هستند ولی تحمل «تجلی» و وحی ویژه خداوند را ندارند، در این زمینه امیرالمؤمنین(ع) در نهج‏‌البلاغه‏‌ می‏‌فرماید «ذات اقدس اله در کتابش برای مردم تجلّی کرده، بدون آنکه بتوانند او را ببینند».
انتهای پیام